Ο ήχος της δυνατής βροχής πάνω στις λαμαρίνες του γκαράζ μας ξυπνάει το επόμενο πρωί. Ο καιρός είναι μουντός. Υγρός. Ο Αντώνης σηκώνεται από το κρεβάτι και πλησιάζει ξυπόλητος τη διάφανη τζαμαρία. Τραβάει τις βαριές σκούρες κουρτίνες. Στέκεται γυμνός, απορροφημένος από τις σταγόνες της βροχής, που πέφτουν όλο και πιο δυνατά. Έχει κολλήσει το πρόσωπό του στο τζάμι, θολώνοντάς το με τα χνώτα του.
Νυσταγμένη, ξαπλωμένη στην άκρη του διπλού κρεβατιού. Τεντώνομαι νωχελικά. Παρατηρώ τα καλοσχηματισμένα πόδια του, τις μυώδεις δυνατές του πλάτες, το κορμί του που μοιάζει με άγαλμα, με έναν κούρο. Τα γένια στο πρόσωπο του έχουν αρχίσει να ξαναβγαίνουν προσθέτοντας του μια αρρενωπή αγριάδα. Εκπέμπει έναν πρωτόγονο ερωτισμό. Τα μαλλιά του ανακατεμένα. Έχωνα τα δάχτυλά μου όλη τη νύχτα σε αυτά…
ου τρέχουν από τα μάτια είναι ποτισμένες στην αρμύρα, σ
Η θάλασσα, τα σύννεφα και τα μάτια του έχουν γίνει ένα.
«Μου αρέσει πολύ όταν βρέχει. Είναι ο αγαπημένος μου καιρός. Η βροχή μου ταιριάζει. Δεν με πειράζει κι αν βραχώ…» μουρμουρίζει ο Αντώνης καθώς κοιτάει προσηλωμένος τη βροχή σαν μια ερωμένη που τον πλησιάζει αποφασισμένη να τον κατακτήσει.
Τα δάκρυα μερικές φορές μοιάζουν σα χειμωνιάτικη βροχή. Η βροχή έχει γλυκιά γεύση, όμως οι σταγόνες
παν εκείνη την αρμύρα που θα τον πάρει μακριά μου.
«Μου αρέσει η μυρωδιά της βροχής» συνεχίζει και μετά σωπαίνει. Παρατηρεί τις στάλες της βροχής αποξεχασμένος.
«Σε ποιον κόσμο ταξιδεύεις;» τον ρωτώ απαλά.
βόλτα;» σταθμίζει τις διαθέσεις μου.
«Θα το αντέξεις;» του λέω με βραχνή, ερεθισμ
«Στον δικό μου και είμαι μια χαρά. Να σε πάω
ένη φωνή, ενώ νιώθω το κορμί μου να καίγεται.
«Άνετα!»
ρωτοβουλία
Τα σύννεφα χαμηλώνουν κι ένα απόκοσμο γκρίζο φως καλύπτει τα πάντα. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά. Ηλεκτρισμένη. Αστραπές σκίζουν τον ορίζοντα. Ακούγονται υπόκωφα μπουμπουνητά. Η καταιγίδα πλησιάζει. Με πλησιάζει. Είναι η δική μου καταιγίδα. Περιμένω το ξέσπασμά του, βροχή ορμητική που πέφτει πάνω μου θυμωμένη και δυνατή Καλό Σαββατοκύριακο, με Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς, εκδ Ελληνική
Π
