Απόσπασμα, "Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς'
Το δεύτερο ηλιοβασίλεμα ήταν στην Πάφο, αρχές φθινοπώρου. Στην Κύπρο το καλοκαίρι βαστούσε ακόμα ολοζώντανο. Είχα πάει για το γάμο του παιδιού μιας παιδικής μου φίλης. Κατεβήκαμε στο λιμανάκι της Πάφου. Ήταν γεμάτο τουρίστες. Χαρούμενο, όμορφο, πολύβουο. Για λίγο ξέκοψα από την παρέα και προχώρησα προς την άκρη του δρόμου. Κάποιοι Άγγλοι τουρίστες έτρεχαν ...κρατώντας στα χέρια τους φωτογραφικές μηχανές. Ήθελαν όλοι να προλάβουν το ηλιοβασίλεμα. Πάνω στους βράχους κάποιος έκανε γιόγκα. Πιο πέρα στις κοφτερές πέτρες νεαρά ζευγάρια, απομονωμένα, σφιχταγκαλιασμένα περίμεναν… ενώ η θάλασσα ζηλιάρα αγκάλιαζε κάθε τόσο τους βράχους, ζητώντας να βρει το δικό της ταίρι. Και τότε τον είδα!
Το πρόσωπο της Μύρα μεταμορφώνεται, αποκτά το δικό του φως.
-Ολόλαμπρος! Ολοφώτεινος! Ολοστρόγγυλος! Έπεφτε μέσα στη θάλασσα. Προχώρησα μέχρι την άκρη του βράχου. Λίγο πιο πέρα αντίκρισα μια μικρή εκκλησία. Φυσούσε ένας αέρας δροσερός, δυτικός, Πουνέντες. Ένα καΐκι περνούσε γεμάτο τουρίστες. Από μακριά ακούγονταν τραγούδια, ανακατεμένα με τον παφλασμό των κυμάτων που έσκαγαν με δύναμη στα μπλόκια του λιμανιού. Κοίταξα μέσα στην ψυχή της θάλασσας. Σκοτεινός ο βυθός της. Σκοτεινή, ανεξιχνίαστη και απρόβλεπτη η ψυχή της.
Τα βουνά της Πάφου βυθίστηκαν στο μούχρωμα. Λιγοστά τα φώτα στον ορίζοντα. Γονάτισα και προσευχήθηκα. Εκεί, στην άκρη των βράχων. Για όσα έζησα, για όσα ζω, για όσα θα ζήσω. Η ομορφιά καθαγίαζε τον τόπο. Ευχήθηκα βαθιά μέσα μου να ζήσω κι άλλα τέτοια ηλιοβασιλέματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου