Ζαχάρα, η θύελλα της καρδιάς
"Έρχονται στιγμές που θέλω να φωνάξω, να ουρλιάξω:
-Σταματήστε επιτέλους το θέατρο. Μια φορά ζείτε. Κάντε το τουλάχιστον αληθινά.
Ανοίγω το στόμα μου και γρήγορα το μετανιώνω. Ποιος θα με ακούσει άλλωστε; Λένε πως οι άνθρωποι ακούν μόνο αυτά που επιλέγουν να ακούσουν. Οι άνθρωποι φαίνονται από πολύ μικρά πράγματα, από λεπτομέρειες… ακόμα και με τον τρόπο που γελούν. ...Το θρασύ γέλιο, το γέλιο γεμάτο υποκρισία, το αυθόρμητο γέλιο, το καλοσυνάτο γέλιο, το αισιόδοξο, που μιλάει στην καρδιά και την κάνει να φτεροκοπά.
«Όλα είναι εδώ. Όλα είναι τώρα. Αύριο δεν υπάρχει τίποτα» έλεγε ο Ζορμπάς του Νίκου Καζαντζάκη. Ίσως να γίνομαι κι εγώ ένας θηλυκός Ζορμπάς. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Ζήσε τώρα, προστάζω τον εαυτό μου.
Ξαπλώνω στο δωμάτιό μου στο ξενοδοχείο της Τύνιδας και αφήνω το μυαλό μου να με ταξιδέψει κάπου μαγικά. Κάνω πως γελώ για να καλύψω τα ατίθασα δάκρυά που ξεπηδούν ορμητικά από τα βουρκωμένα μου μάτια. Οργώνουν τα φλογισμένα μου μάγουλα. Βρίσκομαι σε μια άλλη χώρα, διχασμένη ανάμεσα σε δύο τόπους, ανάμεσα σε δυο ζωές.''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου